El stanza del figlio (de kamer van de zoon).
Kernwoorden : Echt, Aangrijpend, Verdriet
Een aangrijpend drama, waarin een gezin de dood van de zoon te verwerken krijgt.
Het gezin dreigt uiteen te vallen, door de verschillende manieren waarop het verdriet wordt verwerkt.
In het begin van de film, is het een hecht gezin, waar af en toe wel wat strubbelingen zijn.
Scène uit de film : Op het moment van het ongeval, zijn er nog enkele "bijna"-ongevallen die de moeder, vader en zus beleven. Moeder Paola wordt bijna overvallen, vader Giovanni krijgt door onoplettend te zijn bijna een ongeval met de auto en zus Irene krijgt bijna een ongeval met de brommer. Zoon Andrea daarentegen krijgt te maken met een dodelijk duikongeval, dat niet in beeld wordt gebracht.
Gevoelens bij deze scène : Je ziet eerst de bijna-ongevallen, en denkt iedere keer : 'Oei, nu zal er iets ergs gebeuren.'(angst) Maar dan komt alles goed (opluchting). Bij Andrea zie je dat hij gaat duiken, maar zie je niets gebeuren, maar toch voel je dat daar de tragedie plaatsvindt. (angst, besef)
Scène 2 : Giovanni wordt op de hoogte gebracht dat zijn zoon is overleden. Hij begint te roepen, er is een ongeloof. Dan gaat hij naar de sportzaal waar zijn dochter een basketwedstrijd aan het spelen is. Irene ziet haar vader en ziet aan zijn blik direct dat er iets verschrikkelijks gebeurd is. Thuisgekomen valt het gezin elkaar in de armen.
Gevoelens bij deze scène : Je voelt het immens verdriet van een gezin dat een deel (hier zoon/broer) verloren is.
De moeder (Paola), vader (Giovanni) en zus (Irene) verwerken de dood allemaal op hun eentje. Ze gaan geen steun zoeken bij elkaar, en zo dreigt het gezin uiteen te vallen.
Moeder Paola ontvangt op een gegeven moment een brief van Arianna, het vriendinnetje van Andrea. Die zou ze dan ook graag willen ontmoeten, maar Arianna weigert.
Scène 3 : Vader Giovanni luister naar een cd, een stukje muziek uit de cd, en herhaalt dit de hele tijd, terwijl hij terugdenkt aan momenten waarop hij met zijn zoon aan het lopen is. Intussen zit moeder in de kamer van Andrea en zit zus Irene op haar kamer ze horen allebei ook de muziek en de herhalingen en je voelt dat ze allemaal aan Andrea denken.
Gevoelens bij deze scène : Je voelt dat vader Giovanni terugdenkt aan de tijd dat zijn zoon nog leefde, en dat het een gevoel is dat hij wil blijven terughalen. Normaal zou Giovanni samen gaan lopen zijn met zijn zoon, maar omdat een patiënt hem belde, ging Andrea duiken. Giovanni zit hier (volgens mijn gevoel) in deze scène ook nog vol schuldgevoelens. Je voelt het verdriet, door het terughalen van de muziek.
Stilletjesaan lijkt het gezin weer de weg naar elkaar op te zoeken.
Naar het einde toe komt dan het vriendinnetje Arianna van Andrea (overleden zoon) aankloppen bij het huis van het gezin. Ze wil de kamer zien van Andrea.
Daarna brengen Giovanni, Paolo en Irene Arianna samen met haar vriend naar de bus, wat een lange rit is.
Als Arianna en haar vriend op de bus zitten (eind van de film), lijkt de sfeer al heel wat beter bij het gezin.
Wat sprak me het meest aan in de film?
De film is op een heel mooie manier verfilm, niet het typische wat je bij films ziet, dat de mensen naar elkaar toe komen, maar zoals het in het echte leven ook soms gaat, dat iedereen het verdriet op zijn eigen manier gaat verwerken.
Deze laatste besproken scène kan ik me vooral inbeelden, want hoewel het bij mij niet ging om het overlijden van iemand, weet ik nog dat vooral toen ik jonger was en ik verdrietig (liefdesverdriet) was, eenzelfde liedje telkens opnieuw speelde en telkens de pijn terug voelde.
De scènes daarvoor kan ik niet echt in mijn eigen ervaringen plaatsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten